321 km over hobbelige wegen brengen ons in Cesis, Letland. Onderweg blijkt de kachel in de caravan uit elkaar gevallen te zijn. Maar die hebben we toch niet nodig.

We kamperen bij Cesis direct aan de rivier de Gauja. Een breed strand voor de caravan en dan de rivier.

Op de fiets naar Cesis! Het is maar 3,5 km maar van 28 m hoog naar 111 meter hoog blijkt toch een hele klim.

Maar dat is het wel waard. Midden in de stad ligt een kasteel uit de middeleeuwen.

Met een lantaarntje mogen we de toren gaan beklimmen.

 In de tuin ligt als aandenken aan vroegere tijden nog een standbeeld van Lenin in een kist.

Net toen we koffie zaten te drinken met een dubieuze "strudel met ijs" brak er een hevige regen- en hagelbui los.

Berg af zijn we snel op de camping en konden we al weer lekker in het zonnetje zitten.

Met de auto een aantal hoogtepunten in het nationaal park Gauja bezocht en daarbij veel gewandeld.

Begonnen bij de Rucamacots, een zandsteen rots waar gezond water uit komt en wat de bevolking massaal komt tanken.

Daarna over vele kilometers zandweg naar de Kuku Klintis. Een bijna 500 m lange zandsteen rots die is uitgeslepen door de rivier.

In Ligatne koffie gedronken en het dorp bekeken. Dames in traditionele klederdracht boden ons verse kaas en bier aan!

Bij de wandeling door de Ligatne Dabas Takas kwamen we vele vriendelijk uitziende dieren tegen (Zie hieronder).

Een hele belevenis was het om op de enige overgebleven houten pont de Gauja over te steken.

Vandaag naar Tartu in Estland gereden. Tartu is de op een na grootste stad in Estland en bekend van de in 1682 gestichte universiteit.

Op 23 juni viert men in Estland de onafhankelijkheid. Dit gaat gepaard met een parade en veel militaire show.

Het hoofdgebouw van universiteit is imposant. Naast een gezellig raadhuisplein en een mooi park zijn we in Tartu echter sneller uitgekeken dan gedacht.

We besluiten om morgen verder te gaan naar de Peipsi zee. Maar vanavond eerst nog een groots bevrijdingsvuur op de camping.

Vandaag begonnen bij het bevrijdingsvuur op de camping in Tartu.

Na uitgeslapen te hebben zijn we verkast naar Kallaste aan het Peipsimeer. Een groot meer (140 km lang en 50 km breed) dat de grens vormt tussen Estland en Rusland.

Volgens onze reisgidsen is er buiten het meer niet zoveel bijzonders. Als wij echter naar een naburig dorpje fietsen, Alatskivi, blijkt daar een prachtig sprookjesachtig kasteel te staan. Oorsprong uit 1600 maar de huidige bebouwing stamt uit 1880.

Verder lekker uitgerust en genoten van het uitzicht op het meer en de ooievaar die rustig voorbij paradeerde.

Heel wat buien trekken over ons heen en de geplande fietstocht naar Mustvee, langs de dorpjes van oudgelovigen uit Rusland (zijn in de 17e eeuw om religieuze redenen naar Estland gevlucht), hebben we een dag uitgesteld.

We zijn alleen, tussen twee buien door, even naar de winkel geweest in Kallaste. 2 km van de camping. Grappig dat men hier Russisch spreekt en je gewoon met Euro's kan betalen of zelfs pinnen.

Zandsteen rots kust in Kallaste.

Een zonnige dag. We fietsen 60 km langs het Peipsimeer naar de plaats Mustvee en terug.

7 km voor Mustvee beginnen de dorpjes met de oudgelovigen uit Rusland. Een bonte aaneenschakeling van veelal houten huizen in verschillende kleuren.

Veel bewoners zijn druk om hun houtvoorraad op peil te brengen voor de winter. Blijkbaar wordt alles hier met hout verwarmd. Zelfs bij een flat hadden ze een enorme hout opslag.

Verder komen we langs Russisch orthodoxe kerken en kerkhoven.

De rest van de tocht gaat door prachtig kleurige bloeiende natuur waar veel mensen wilde aardbeien aan het plukken zijn.

Vandaag naar Toila aan de Finse golf gereden. Onderweg hebben we het klooster van Kuremaë bekeken. Erg mooi.

In Toila staan we op een kleine camping direct aan zee. Die ligt echter wel 40 m lager. Er is gelukkig een trap.

Vanmiddag zijn we naar Narva gereden. Hier is de grens tussen Estland en Rusland. Tussen twee burchten kun je met een brug over de rivier de Narva de grens oversteken.

Het is nog een echte grens en er stond een enorme rij wachtenden.

Begonnen met een wandeling door het prachtige park van Toila. Vroeger heeft er waarschijnlijk een prachtig kasteel gestaan. Nu zijn alleen de tuinen nog over.

Daarna in westelijke richting gefietst naar de waterval van Valaste. Een riviertje stroomt daar van zo'n 40 meter hoogte in zee. Het hele gebied hier ligt op een plateau dat 40 tot 50m boven de zeespiegel ligt. De kust is op veel plaatsen een steile leistenen rotswand. En ze laten je heel dicht langs deze afgrond rijden.

De waterval was een teleurstelling. De brug naar het uitzichtplatform is ingestort en blijkbaar zijn er nog geen Europese subsidies om dit snel te repareren. En verder was het waterstraaltje maar minimaal in deze tijd van het jaar.

Gegeten hebben we met Margarete Frank uit Wurzburg. Die is helemaal vanuit Wurzburg hiernaar toe gefietst. Ze vertelde interessante verhalen over haar wereldwijde fietstochten.

De Blauwe bergen bij de stad Sinimaë,  zijn zo'n beetje de Grebbeberg van Estland. In 1944 is daar heel wat afgevochten. Zelfs Nederlands leger korpsen waren erbij. Er is nu een monument en een begraafplaats te zien die 25 km oostelijk van de camping liggen.

Een leuke tocht waarbij ik wel bijna door een hond werd gebeten toen we over een weg wilden die op de kaart stond maar blijkbaar niet openbaar was en heel slechte fietspaden.

De stad  Sillamaë is heel bijzonder. Deze is in de veertiger jaren door de Russen gebouwd voor mensen die werkten aan chemische en nucleaire technologie. Daarnaast was er de milieu vervuilende winning van schalie olie uit leisteen. Omdat dit alles geheim was was de stad afgesloten en geheim gebied. Op kaarten kwam de stad niet voor en de bewoners hadden geen post adres.

Om de mensen die er woonden tevreden te houden waren er echter allerlei voorzieningen. Zoals een boulevard naar het strand met Palmen er langs (in de winter stonden die in een kas) en een Bioschoop. Die werd geopend met een film van Tarzan!

We hadden dit allemaal niet verwacht omdat de reisgidsen hier niets over zeggen.

Verder hebben we weer heel wat afgekankerd op de fietspaden hier die met Europese subsidie zijn aangelegd maar niet op een fietspad lijken.

Inmiddels zijn we in de hoofdstad van Estland: Tallinn. Vanmiddag hebben we eerst het Pirita kloostercomplex, op 200m van de camping bekeken. Aan de resterende muren te zien was dit echt een immens bouwwerk.

Daarna het ruime en mooie Kadriorg park bezocht en op een terrasje gezeten.

We staan weer eens op een echte parkeerplaats camping. Dit keer in de olympische haven (in 1980 waren de spelen in Moskou en de zeilwedstrijden in Tallinn). Tegenover de camping werd een pop concert gegeven. Om middernacht gingen daar zo'n 40 wensballonnen de lucht in. Een heel mooi gezicht. Dat was ook het enige genoegen dat we aan dit concert beleefden. De herrie ging daarna nog door tot 6.00 uur!